चारुशीला 8 | Charushila

चारुशीला-8

मंदिराच्या पायरीवर पाऊल टाकणार तोच… चारुशीला (charushila)चा पदर कोणीतरी ओढल्याचे तिला भासले.

तिने पटकन मागे वळून पाहिले. एक मध्यम वय असलेली, साडी एकदम विरलेली, केस विस्कटलेली, रंगाने गोरीपान,वेड सर दिसणाऱ्या एका बाईने तिचा पदर धरला होता. ” निघून जा त्या घरातून, त्या घरात जास्त दिवस टिकणार नाहीस ” असं म्हणत होती.”

पवन… चारुशीला ने एकदम पवन चा हात जोरात ओढला. पवन ने सुद्धा ते ऐकले होते. “गोधू मावशी सोडा तिचा पदर ” असे पवन ने म्हणताच त्या बाईने चारुशीला चा पदर सोडला. तू लक्ष नको देऊ आपल्या गावातल्याच गोधू मावशी आहेत त्या. त्यांचा नवरा त्यांना सोडून गेल्यापासून त्या गेली 25-30 वर्ष त्या असेच वागत आहेत.

पण त्या अशा का म्हणत होत्या मला? चारुशीलाने पवनला विचारले. ” अगं त्या थोड्या वेड्यासारख्या वागत आहेत. कोणाला काहीही बोलतात तू एवढा विचार नको करू त्यांचा. असं म्हणत त्याने चारुशीलाचा हात पकडला आणि दोघेजण मंदिराच्या गाभाऱ्यात गेले.

दोघांनीही आईसाठी म्हणजे सुशीला ताईंसाठी मनोभावे प्रार्थना केली. मंदिरातील पुजाऱ्याने त्यांना गंध लावत प्रसाद दिला.काका आमच्या आई बरे होण्यासाठी काही पूजा वगैरे करावी लागली तर सांगा. चारुशीला ने पुजाऱ्याला सांगितले. दोघेही मंदिराच्या मागे एक तळे होते तिथे पाय सोडून बसले.

लग्न झाल्यापासून पहिल्यांदा दोघे एकत्र बाहेर पडत होते. चारुशीला सॉरी आपल्याला बाहेर फिरायला जायचे होते. पण आईच्या आजारपणामुळे ते कॅन्सल झाले. पवन चारुशीलाला म्हटला.” अरे सॉरी काय त्यात मला कळत नाही का? आई लवकरच नक्की बऱ्या होतील. नंतर आपण जाऊ.

समजूतदारपणे चारुशीला पवनला म्हटली. पण मला अवंतिकाची खूपच काळजी वाटू लागली आहे. काल ती तुझ्याशी जे वागली ते मला अजिबात आवडले नाहीत. तुमचे त्याआधी काय झाले होते का? पवन ने शेवटी विषय काढलाच.नाही रे विशेष असे काहीच नाही. तू नको मनाला लावून घेऊ दे विषय सोडून. मी समजावीन तिला.

पवनला चारुशीलाचा तो समजूतदारपणा खूपच आवडला. हळूहळू अंधार पडायला लागला होता. गावातच एक छोटेसे हॉटेल होते तिथे जेवून मग घरी जायचं त्या दोघांची ठरले. मंदिरातून बाहेर येत असताना. चारूशीला ची नजर गोधू मावशीला शोधत होती. पण ती त्यांना कुठे दिसली नाही. जेवण केल्यानंतर घरी यायला त्यांना जवळजवळ दहा वाजले.

अवंतिका त्या दोघांची वाट बघत बाहेर बागेमध्ये बसली होती. ते दोघेजण आलेले पाहत असतील पटकन तिच्या खोली मध्ये गेली. चारुशीला आणि पवन सुशीला ताईंच्या खोलीमध्ये जाऊन बसले. सुशीला ताई आत्ता बोलतील असा त्यांचा चेहरा दिसत होता. दोघेही सुशीला ताईंच्या पाया पडून खोली बाहेर आले.

पवन तू हो पुढे मी येते किचनमध्ये बघून. असं म्हणून चारुशीला किचनमध्ये गेली. किचन व्यवस्थित आवरून ठेवलेले होते. पाणी पिऊन चारुशीला अवंतिकाच्या खोलीमध्ये गेली. अवंतिका पुस्तक वाचत होती. ” अवंतिका ” असं म्हणत चारुशीला आणि तिच्या गळ्यात हात घातले. तशी अवंतिका द चकली दचकली.”चारू घाबरले ना मी ” अवंतिका म्हटली. “गेला का तुझा राग असं म्हणत चारुशीलाने अवंतिकाचे गाल ओढले.

अवंतिकानेही चारुचा हात पकडत सॉरी ग चुकले माझे. अगं वेडी आहेस का उलट माझेच चुकले. चारुशीला म्हंटली. दोघींच्या ही डोळ्यात पाणी तरळत होते. जा आता खूप उशीर झाला आहे. हो आणि बाबांचा निरोप आला होता दोघेही सुखरूप पोहोचले आहेत. अवंतिका ने असे म्हणतात चारुशीला खूप हायसे वाटले.

ती तिच्या खोलीमध्ये निघून गेली. रात्री एक दीड वाजता तिला अचानक जाग आली. तिच्या खोलीची खिडकी नेमके बागेमध्ये येत असल्यामुळे. थोडीशी खिडकीत नेहमी उघडी ठेवत असे. तिला खिडकीमधून कोणीतरी काहीतरी पुटपुटत असल्याचा आवाज आला……क्रमश…..