चारुशीला -11
ताई ताई…सुशीला ताईंची नर्स चारुशीला (charushila)चा हात पकडून तिला काहीतरी सांगायचा प्रयन्त करत होती.
कोण आले होते घरी कोणी आईचे व्हेंटिलेटर काढले. कोणी मारले तुम्हाला? नक्की काय झाले होते? पवन ने नर्स वर प्रश्नांचा भडीमार करायला सुरुवात केली. तेव्हड्यात चारू…..असं म्हणत अवंतिका रडतच आतमध्ये आली. काही सांगितलं का नर्स ने ? नाही आम्ही आत्ताच आलोय.
“ताई मी टॉयलेट मध्ये गेले तेव्हड्यात मला खोलीमध्ये आवाज आला म्हणून मी घाईघाईने बाहेर यायला लागले तर कोणीतरी बाईने माझ्या डोक्यावर मागून जोरात काहीतरी मारले. त्यानंतर मला काहीच माहित नाही. पण ती बाईच होती तिने लाल रंगाची साडी घातली होती तीने” तेव्हड्यात डॉक्टर आले आणि सुशीला ताईंना बाहेर आणल्याचे सांगितले. पवन चारू आणि अवंतिका पळतच बाहेर आले. सुशीलाताई एकदम शांत पणे झोपल्या असं वाटतं होत. सगळं इतकं घाईघाई घडले कि सगळेच गोंधळून गेले.
संपतरावांना निरोप कळला होता ते परत यायला निघाले होते. संपतरावं परत येईपर्यंत सुशिला ताईंचा मृतदेह हॉस्पिटल मधेच ठेवायचं ठरलं. चारुशीला पूर्णपणे घाबरून गेली होती. सगळे तिला स्वप्नवत वाटत होते.
आपले लग्न काय होते. सुशीलाताई पडतात काय कोमात काय जातात, त्यांना मारायचा प्रयत्न काय केला जातो आणि त्या कायमच्या सोडून काय जातात. किती काय काय घडून गेले.
अवंतिका सगळे काही लांबूनच पाहत होती. सुशीला ताईंनी आपल्याला परकीपणाची कधीच जाणीव होऊन दिली नाही. आता त्या नाहीत तर आपले कसे होणार. पवनचे पण लग्न झाले होते. चारूला तर आपण पवनच्या जवळ गेल्यावर शंका यायला लागली आहे. आपण आता यां घरात न राहिलेले बरे असे विचार तिच्या डोक्यात यायला लागले होते.
“पवन संपत राव येईपर्यंत आम्ही बॉडी हॉस्पिटल मधेच ठेवतो. आल्यानंतर कळवा आम्ही ऍम्ब्युलन्स घरी पाठवतो. इथे असे सगळ्यांनी बसून राहणे योग्य नाही. डॉक्टर असे म्हणताच पवनने चारूला आणि अवंतिका ला घरी जाण्यास सांगितले. आणि तो तिथेच थांबला.
अवंतिका आणि चारू घरी आल्यानंतर घरच्या नोकरा चकारांना सुशीला ताई गेल्याचे कळले. व त्यांच्याकरवी गावातही कळले. हळूहळू नातेवाईक, गावातले लोक यायला सुरवात झाली. काहीजण कंटाळून परत गेले.चारुची आई सुद्धा आली. आईला बघताच चारू तिच्या गळ्यात पडून रडू लागली.चारू अवंतिका रात्रभर बसून होत्या. सकाळी 9 वाजता संपतरावं आणि निवृतिराव आले. आणि अवंतिका ने संपतरांच्या गळ्यात पडून हंबरडा फोडला.
हॉस्पिटल मध्ये संपतरावं आल्याचे कळवले गेले आणि पवन सुशीलाताईना ऍम्ब्युलन्स मध्ये घेऊन आला.सर्व काही संस्कार पार पडले. दहावा झाला. चारुची आई दहा दिवस थांबल्यामुळे चारूला खूप मोठी मदत झाली होती. तिला सुद्धा आता घरी जाने आवश्यक होते.नातेवाईक हळूहळू निघून गेले.
चारूला मात्र एव्हडे मोठे घर आता खायला उठत होते. ति एकटी घरात राहायला आता घाबरायला लागली होती. ती नेहमी अवंतिका बरोबर असे नाहीतर किचमध्ये.जेव्हा जेव्हा ती तिच्या खोलीत जायची तेव्हा तेव्हा तिला वेगळाच भास व्हायचा खोलीतल्या वस्तूनंची जागा बदललेली असायची. दरवाजा उघडलेला असायचा. पवनला सांगायला गेल्यावर “अग तू घाबरलेली आहेस त्यामुळे तुला भास होत असतील” असं म्हणून पवनही टाळायचा.
परंतु काहीतरी चुकतंय….. हे चारुशीलाच्या लक्षात येत होते. देवाळातल्या त्या वेड्या गोधू मावशीचे वाक्य तिच्या कानात सतत वाजत होते. एकदा त्यांना भेटावे का? असा विचार तिच्या मनात आला.दुसऱ्या दिवशी पवन कारखान्यात गेल्यावर तिने देवळात जायचे ठरवले. अवंतिका ला बरोबर न्यावे का? असा विचार तिच्या मनात आला परंतु तिला काय वाटेल असा विचार करून तिने ते टाळले.
“रुख्मिणी मावशी मावशी मी जरा देवळात जाऊन येते.” असं सांगून ती ड्राइवर ला घेऊन देवळात गेली.ड्राइवर ला गाडीतच बसायला सांगितले व ती पायऱ्या चढून वर आली. सगळीकडे नजर फिरवली परंतु गोधुमावशी काही दिसल्या नाहीत.
“कोणाला शोधतेस बाळा “ पुजाऱ्याने विचारताच चारूने मागे वळून पहिले. “ काका इथे एक वेड्सर बाई असते ती नाही का आली आज? चारूने विचारले.ती पंधरा विस दिवस झाले दिसलीच नाही. पुजाऱ्याने असे सांगताच चारुचा चेहरा पडला.
देवीच्या पाया पडून ती परत घरी जायला निघाली. तेव्हडात तिला आवाज आला “परत जा तू इथे जास्त दिवस टिकणार नाहीस “ चारुशीला एकदम चमकली आणि तिने मागे वळून पहिले.
क्रमश…..
क्षणाक्षणाला धडधड वाढते सुमे….. काय घडणार अजून….