चारुशीला -7
“मावशी आज संद्याकाळी फक्त अवंतिका जेवायला आहे. मी आणि पवन आम्ही बाहेर चाललो तिकडनं जेवून घेऊ ” चारुशीला (charushila)रुक्मिणी मावशींना म्हटली. रुक्मिणी मावशी म्हणजेच सुशीला ताईंची खूप जुनी स्वयंपाकिन. रुक्मिणी ताईंनी मान हलवली.
तेवढ्यात अवंतिका तिथे आली. काय मग आजचा काय मेनू आहे. अवंतिकांनी चारुशीला विचारले. “अगं संध्याकाळी पवन आणि आम्ही दोघे मंदिरात चाललो आहे येताना बाहेरच जेवून येऊ. तुझ्यासाठी रुक्मिणी मावशींना काही बनवायला सांगायचे असेल तर सांग.” चारुशीला ने उत्तर दिले.
“चारू अग घरात आई आजारी आहे. बाबा बाहेरगावी गेले आहेत. त्यात तुम्ही दोघे जण बाहेर चाललात. बरं दिसणार नाही ते. “मंदिरात चालला आहात तर पाया पडून घरीच या आपण सर्वजण घरी जेवण करू.”
हा माझा प्लॅन नाही पवन चा प्लॅन आहे ” चारुशीला म्हटली. थांब मी पवनला फोन करून सांगते. असे अवंतिकांनी म्हणताच चारुशिलाच्या डोक्यात रागाची तीडिक गेली. “अवंतिका तू अजून आमच्या दोघांमध्ये किती लक्ष देणार आहेस.” लग्न झाल्यापासून आम्ही दोघे कुठे गेलो नाही म्हणून सहज गावातल्या मंदिरात जाऊन तिकडनं जेवून येऊ ही किती शुल्लक गोष्ट आहे.
अवंतिकाला चारुशीला कडून हे उत्तर अपेक्षित नव्हते. तिचा एकदम चेहरा पडला आणि ती तिच्या खोलीत निघून गेली. चारुशीला सुशीला ताईंच्या खोलीत गेली आणि समोर खुर्ची घेऊन बसली. नर्सच्या मदतीने तिने सुशीला ताईंच्या बेडवरची कपडे बदलले. वेणी फनी केली. आणि कपाळावर सुशीला ताई लावायच्या तसेच भलं मोठं कुंकू लावलं. सुशीला ताईंचा चेहरा प्रसन्न दिसत होता.
चारुशीला सुशीला ताईकडे एकटक पाहतच राहिले. सुशीला ताईंच्या डोक्यावरून हात फिरवत म्हणाली “आई उठा ना हो तुमची फार गरज आहे मला.” सुशिलाताईंची नजर मात्र एकटक छताकडेच लागलेली होती.
चारुशीला अवंतिकाला बोलली खरे परंतु तिला बोलल्याचे खूप वाईट वाटत होते. ती अवंतिकाच्या खोलीत तिला समजावण्यासाठी आली. परंतु अवंतिका ने दरवाजा आतून लावून घेतला होता. दरवाजा वाजवला तरी तिने उघडला नाही.
आपण चारुशीलाला पवन वर प्रेम आहे हे सांगायला नको पाहिजे होते. आपण किती म्हटले की मी गंमत केली होती. तरी ते चालू चारुशीला च्या डोक्यात नेहमी राहणार. त्यामुळे आत्ता इथून पुढे पवन च्या आणि चारुशीला च्या आपण लक्ष द्यायचे नाही असे तिने ठरवले.
संध्याकाळी चहा घेऊन चारुशीला अवंतीका च्या खोलीत गेली. परंतु अवंतिका बागेत झाडांना पाणी देत होती. म्हणून ती बाहेर चहा घेऊन गेली. अवंतिका ऐक ना खरंच माझं चुकलं मी तुला सकाळी असं बोलायला नको पाहिजे होतं. चारुशीला असं म्हणतात अवंतिका आणि तिच्याकडे रागाने पाहिले. आणि तिच्या हातातून कप बशी घेऊन भिरकावून दिली.
समोरून पवन येत होता त्याने ते पाहिले. अवंतिका तू हे चारुशीलाशी वागलेले मला अजिबात आवडलं नाही. पहिल्यांदा तिची माफी माग. असं म्हणताच अवंतिका रागाने पळत घरामध्ये गेली.अरे असुदे पवन आमच्या दोघींमध्ये तू लक्ष देऊ नकोस. आम्ही मैत्रिणी आज भांडू आणि उद्या पुन्हा एकत्र येऊ.
चारुशीला मुळे आपल्याला ओरडा बसला हे मात्र अवंतिकाच्या मनाला फार लागले. चारुशीला आणि पवन आवरून मंदिरात गेले. लग्न झाल्यापासून आज पहिल्यांदा चारुशीला गाव पाहत होती. गाव तसे छोटेच होते. परंतु खूप सुंदर. गावाच्या बाहेर देवीचे मंदिर. मंदिर खूपच स्वच्छ आणि सुंदर होते. मंदिराच्या बाहेर दोघांनी चपला काढल्या आणि आत जाणार तेव्हड्यात…. एक फाटकी साडी घातलेली आणि विस्कटलेल्या केसांचि मध्यमवयीन बाई चारुशीलाचा पदर हातात घेऊन म्हटल्या ” त्या घरात तू जास्त दिवस टिकणार नाही निघून जा” चारुशीला एकदम चमकली.
क्रमश….
नशिबात काय लिहिले आहे हे फक्त दैवच जाणते
हो अगदी खरे 😍