चारुशीला 10

चारू…पवन फोन उचलत नाही. अवंतिकाने चारुशीला(Charushila )ला आवाज दिला. तेव्हड्यात रुख्मिणी मावशी खोलीत आल्या आणि आल्या आल्या बाथरूमचा दरवाजा थोडा उघडा दिसला म्हणून आत डोकावून पहिले.

चारुताई……रुख्मिणी मावशी जोरात किंचाळल्या. चारुशीला ने घाबरून त्यांच्याकडे पाहिले. त्या बाथरूमच्या बाहेर थरथर कापत उभ्या होत्या चारू पळतच तिकडे गेली. सुशीला ताईसाठी ठेवलेली नर्स बाथरूममध्ये बेशुद्ध पडली होती.

तेव्हड्यात अवंतिका पळत आली. चारूने नर्सच्या तोंडावर पानी मारले.तरी काही हालचाल होईना श्वासश्वास जाणवत नव्हता चारूने CPR द्यायला सुरवात केली. आणि नर्स ने थोडी हालचाल केली आणि सगळ्यांचा जीव भांड्यात पडला.

अवंतिका पवन फोन उचलत नाही का? आईच्या फाईल मध्ये हॉस्पिटल चा नंबर असेल प्लीज डायल कर आणि ॲम्बुलन्स बोलव. तोपर्यंत तिने आणि रुक्मिणी मावशीने तर नर्सला हाताला धरून उठवले आणि शेजारच्या खोलीमध्ये नेऊन झोपवले.ताई ताई….. असं ती नर्स पुटपुटत होती.

अवंतिका आणि रुक्मिणी मावशी सुशिलाताईंच्या खोलीमध्ये आल्या. सगळीकडे अस्ताव्यस्त पडलेले सामान त्या व्यवस्थित ठेवू लागल्या. नक्की काय झाले कसे झाले हे कोणालाच कळायला काही मार्ग नव्हता. हे फक्त सुशीला ताईंच्या नर्स सांगू शकत होत्या पण त्या त् सांगायच्या मनस्थितीत नव्हत्या.

चारू ऍम्ब्युलन्स आणि डॉक्टर येत आहेत. अवंतिका म्हटली. चारुला सुशीला ताईंची खूपच काळजी वाटू लागली. काही झाले तर नसेल ना? कारण व्हेंटिलेटर च्या नळ्या कोणीतरी काढून टाकल्या होत्या.चारुशीलाने परत कारखान्यामध्ये पवनला बोलवण्यासाठी फोन लावण्याचा प्रयत्न केला. फोन लागल्यानंतर तिने निरोप दिला ताबडतोब पवनला घरी पाठवण्यासाठी.

तिचे हात पाय आता थरथर कापायला लागले होते. कारण संपतराव घरी नसताना सगळी जबाबदारी आपल्यावर होती. असं असताना एवढे सगळे घडून गेले. आपल्याला घराची जबाबदारी व्यवस्थित रित्या पार पाडता नाही आली असे तिला वाटत होते. तिच्या हातात पायाला कंप सुटला होता. डोळ्यातून अश्रू येत होते.

चारू अग रडू नकोस डॉक्टर आणि ॲम्बुलन्स येत आहे. दोघी सुद्धा खूप घाबरून गेल्या होत्या. शेवटी झाले तर काय झाले हा प्रश्न त्यांना पडला होता. जवळजवळ एक तासाने ॲम्बुलन्स आली. डॉक्टर आणि नर्स घाईघाईने सुशीला ताईंच्या खोलीमध्ये आले आणि व्हेंटिलेटर च्या नळ्या परत सुशीला ताईला लावण्यात आल्या.

सुशीला ताईंना आणि त्यांच्या नर्सला त्यांनी ॲम्बुलन्स मध्ये ठेवले. चारू तू घरीच थांब मी जाते ॲम्बुलन्स बरोबर. अवंतिका चारुशीला ला म्हटली.नाही अवंतिका तू थांब घरी मी जाते असे म्हणत ती पर्स आणण्यासाठी खोलीत पळाली. पर्स घेऊन ती परत आली. “पवन आला तर त्याला हॉस्पिटल मध्ये पाठव.” अवंतिका ने मान हलवली.

डॉक्टर सगळं व्यवस्थित आहे ना चारने काळजीने विचारलं. आत्ता काहीच सांगू शकत नाही. तुमच्या मिस्टरांना आणि सासऱ्यांना ताबडतोब बोलावून घ्या. डॉक्टर म्हणाले.चारुशीला खूप घाबरली होती पण ती खूप धीराने सामोरी जात होती.हॉस्पिटल मध्ये पोहचल्यावर पटकन सुशीला ताईंना आणि त्यांच्या नर्सला आय सी यू मध्ये हलवण्यात आले. तेव्हड्यात पवन पळत येताना तिला दिसला.

चारूला एकदम हायेस वाटलं. “पवन काय होतंय रे हे सगळं “ असं म्हणून ती रडू लागली.“धीराने घे चारू होईल सगळं व्यवस्थित” असं म्हणून त्याने चारूला धीर दिला. “पवन रात्री मी तुला म्हणत होते कोणीतरी दोघी बागेमध्ये होत्या. कोण असतील त्या? त्यांनी तर केले नसेल हे सर्व.” आता पवन पण विचार करू लागला. सुशीला ताईंची नर्स काही सांगेपर्यंत नक्की काय झाले हे कोणीच सांगू शकत नव्हते.

डॉक्टरांची पळापळ वाढल्याचे चारूला दिसत होते. डॉक्टर बाहेर आले आणि सुशीलाताई गेल्या असे सांगोतले….चारू पटकन खाली बसली. पवन सुद्धा एकदम थरथर कापू लागला.बराच वेळ व्हेंटिलेटर न लावाल्यामुळे सुशीला ताई गेल्याचे निदान करण्यात आले.

पवनवर दुःखाचा मोठा डोंगर कोसळला. तेव्हड्यात तुमच्या नर्स ला तुम्हाला काहीतरी सांगायचे आहे. असं दुसरे डॉक्टर येऊन म्हटले चारू आणि पवन पळतच त्या नर्स कडे निघाले.

क्रमश……